Że niby cuda? Eeee tam...

Miałam w życiu taki czas, kiedy kłopoty włażą na głowę tak bardzo, że nie możesz jeść, spać, ani nawet myśleć. Wieczorem kładziesz się, by odpocząć i usypiasz, ale ogrom szajsu budzi Cię w środku nocy i tak bombarduje w czaszce, że nie masz już szans na sen. Jest trzecia w nocy, nie możesz wstać, gdyż pobudzisz wszystkich. Nie zaświecisz światła nawet, warunki lokalowe na to nie pozwalają. Dwa pokoje, cztery osoby. Pozostaje jeszcze łazienka, ale siedzenie na podłodze, na zimnych kafelkach wynajętego mieszkania, nie jest szczytem marzeń nocnych, dla niewyspanego po trzech godzinach snu, ciała.
Leżysz więc w ciemności i sufitujesz. Sufitujesz i mielisz problemy. Mielisz, bez szans na ich rozwiązanie, bo jak tu w nocy znaleźć wyjście z czarnej dupy? Nie ma gorszego czasu na myślenie o bolączkach, niż noc. Jej cisza i ciemność potęguje ogrom kłopotów i włącza panikę.

 

Po kilku miesiącach napierdalanki z syfem w głowie masz dosyć i wyglądasz, jak zombie.

Zombie zmęczone, wychudzone, jak cień samego siebie.

Tak właśnie miałam.

Trzy godziny snu i do pracy, a właściwie odrabiania wyroku.

Bez opcji poprawy, bez szans na polepszenie, bez nadziei. No dobra, nadzieja umiera ostatnia...

 

Praca, dom, a w nim obowiązki, wysiłek uśmiechu do dzieci, bo one nie muszą w tym brać udziału.

Znieczulenie piwem przed snem, trzy godziny snu, przebudzenie i sufit przed oczami przez kilka godzin.

Codzienność, jak w jakimś koszmarze!

 

Pewnej nocy obudziłam się jak zwykle i dosyć miałam wciąż tych samych, czarnych myśli.

Koniec!

Coś muszę zrobić, bo zwariuję!!!

 

I tu Was zaskoczę, a może właśnie nie zaskoczę...

 

Wymyśliłam opowiadanie, ze mną w roli głównej. Zaczęłam je sobie właśnie opowiadać w głowie i wyobrażać wszystko bardzo dokładnie.

 

Pierwszej nocy zrobiłam właściwie ogólny rys i trwało to z pół godziny. Gdy skończyłam, zaczęłam je opowiadać od początku i dodawać szczegóły. Opowiadanie rozwijało się, dodawałam kolejne wątki, a wszystko widziałam tak dokładnie, jakbym oglądała film. Tyle tylko, że czułam nawet zapachy, smaki, czułam wszystko.

 

 Budziłam się bardzo regularnie, zawsze około trzeciej w nocy i zaczynałam „opowiadać” mózgowi tę baję od początku do końca i znów. Tak na okrętkę. Po tych kilku dniach stwierdziłam, że przy drugim rozpoczęciu „odtwarzania” w głowie bajeczki... usypiam i śpię do rana!

 

Zaczęłam się względnie wysypiać.

 

Minął kolejny tydzień i usypiałam już przy pierwszym „opowiadaniu” jej sobie.

Jeszcze kilka następnych nocy wałkowania opowieści i usypiałam w połowie.

 

Tak odkryłam sposób na własną bezsenność. Tym opowiadaniem było „Przejście przez pasy”. Spisałam je, poszukałam miejsca do publikacji i... przestało działać!

 

Już mnie nie usypiało, musiałam wymyślić nowe opowiadanko.

Tak znalazłam nowy nałóg - pisanie.

 

Pisałam z początku mało i rzadko. Jedna prawidłowość pozostała. Opowiadania działały jako usypiacze do momentu ich wrzucenia do sieci. Nie przeszkadzało mi to jednak, bo w głowie coraz więcej ich powstawało. Mało z tego, zaczęły mi się śnić!

 

Ale nie o opowiadaniach chcę Wam tu opowiedzieć, ale o rzeczy którą odkryłam poźniej.

 

Pracuję w zawodzie, w którym często moczy się dłonie, a te narażone są na kontakt różnoraką chemią.

Jako permanentny alergik miałam przez to kłopot z dłońmi, a w końcu dłonie to ważna sprawa i są wizytówką kobiety. Nie mogą być brzydkie, a moje były... wstrętne.

 

Zaczęło się od bąbelków na palcach i podrażnionej skóry. Do tego doszły plamy, a w końcu pękająca skóra.

Wyglądało strasznie, swędziało, bolało i szczypało.

Wyobraźcie sobie palce, których nie można wyprostować, gdyż pękają i broczą.

Koszmar!

 

Wędrówka po lekarzach, dermatologach, zielarzach...

I klops! Nic nie skutkowało!

 

Żyłam z tym badziewiem, wstydziłam się dłoni, chowałam je, plastrowałam i wyglądałam, jak Michael Jackson tyle, że gorzej. Fatalnie!

 

Po wielu miesiącach udało mi się znaleźć środek zaradczy i była nim maść Elocom.

Smarowałam, znikało, przestawałam, wracało.

Ale jakoś się z tym żyło i nie straszyło.

Spałam w rękawiczkach nasączonych maścią. W rękawiczkach myłam wszystko i prałam, pracowałam. Uczulał mnie nawet płyn Ludwik.

 

Niestety, maść ta zawiera sterydy i nie należy jej zbyt długo stosować. Ja używałam Elocomu kilka lat.

Nie było wyjścia, musiałam.

 

Mam kumpla, który miał podobne problemy z dłońmi i stosował ten sam specyfik. Tak go sobie pożyczaliśmy i oddawaliśmy, gdy któreś miało głód sterydu na łapach.

 

Pewnego dnia... Tak, wszystko dzieje się pewnego dnia i zawsze tak się zaczyna :D.

Pewnego dnia, mąż mój podrzucił mi artykuł.

Metoda Silvy...

 

Zainteresowałam się tematem mocno tym bardziej, że kilka miesięcy wcześniej umarł mój tatusiek.

Ja, córunia tatunia tęskniłam i nie umiałam się z tym faktem pogodzić.

W żadne nieba i piekła nie wierzyłam, więc wszystko to było dla mnie czystą niesprawiedliwością.

Nie zgadzałam się ze stanem rzeczy i szukałam.

 

Na kurs poszłam z debilnych pobudek. Wyczytałam mianowicie w necie – klozecie, że metoda ta jest bardzo niebezpieczna, gdyż można się dzięki niej kontaktować z duchami umarłych.

Bucha cha cha!

 

Teraz tak reaguję na to, wtedy szukałam sposobu zobaczenia taty w jakikolwiek sposób.

 

Bez wahania zapisałam się na trzydniowy kurs i czekałam na dzień, gdy posiądę wiedzę tajemną.

Ależ byłam głupia...

 

Trzy dni gadania oczywistości i jedno ogromne odkrycie!

Mam mózg i nie potrafiłam z niego korzystać.

 

Słuchałam z początku słów prowadzącego i czekałam na jakieś czary mary, tymczasem facet opowiadał o relaksacji, oddechu, walce z nałogami, z bólem i bezsennością.

 

Na kursie odkryciem była własna genialność, gdyż sama wymyśliłam sobie metodę Miki na bezsenność.

Po kursie zaczęłam praktykować to, czego się dowiedziałam i za co zapłaciłam.

 

SAMOLECZENIE.

 

Głupio brzmi?

Możliwe, ale u mnie zadziałało i to był początek zmiany mojego podejścia do tego, co miałam w czaszce.

 

Choroba skóry rąk wracała ustawicznie. To przeszkadzało, odbierało komfort życiu i postanowiłam zacząć od rąk właśnie.

 

Metoda Silvy mówi, by stworzyć sobie miejsce w głowie, w którym siebie leczysz.

Dodaje mnóstwo symboli i przedmiotów, które masz wymyślić i te mają Ci pomóc.

 

U mnie, do tego miejsca, do Laboratorium, idzie się przez las, wchodzi po kilku skalnych schodach i wchodzi przez drewniane drzwi, do okrągłego budynku. Budynek też jest drewniany, wysoki, z długich, ciemnych desek.

Ma przeszklony dach, wewnątrz pachnie drewnem. Wokoło niego ciągną się wyłącznie pola. Zawsze świeci słońce, jest ciepło.

 

Na środku pomieszczenia stoi łóżko, czy raczej kozetka i to jest moje miejsce samoleczenia.

Przy kozetce stoją lasery z ruchomymi ramionami (w końcu lubię fantastykę :-) ).

 

Wchodzę do pomieszczenia i nigdy nie pomijam wyobrażania sobie drogi przez las, po zmurszałych stopniach, otwierania drzwi i wejścia do środka, do przyjaznego pomieszczenia.

 

Nie muszę zamykać drzwi, gdyż w tej krainie nie ma nikogo poza mną, nie mam się kogo obawiać, jestem bezpieczna.

Kładę się na kozetce, i myślą włączam lasery.

 

Zaczęłam właśnie od dłoni i to te, leczę światłem.

 

Najpierw ramiona maszyny, która jest narzędziem mojego umysłu, skanują chore miejsca skóry i zaczynają wypalać niepotrzebną tkankę. Następnie nakładają nową tkankę, którą powlekają ubytki w wypalonych miejscach.

Chore tkanki płyną z krwią do pęcherza moczowego i tam zaczekają. Wysikam je.

 

Taki zabieg stosowałam dwa razy dziennie po piętnaście minut, przez dwa tygodnie.

Rano, siedząc na krześle i wieczorem, w łóżku.

 

Dwa tygodnie i ręce, chore od lat, wyzdrowiały. Wszystkie zmiany chorobowe i podrażnienia zniknęły.

Maść ze sterydami poszła w odstawkę, ja zaczęłam się interesować tematem możliwości umysłu.

 

Głupio brzmi, wiem. Też bym tak pomyślała, ale przetestowałam, więc mam dowód.

Czy bredzę?

Myślcie, co chcecie. Sprawdziłam to na sobie i zadziałało.

 

Chciałam wiedzieć czy mogę coś z tej wiedzy sprzedać innym. Kilka metod wyniesionych z kursu zadziałało na koleżankach. Najlepiej działa sposób na bezsenność, czyli kontrola zasypiania z użyciem wymyślonej tablicy.

 

Jeśli ktoś chciałby odkryć coś w sobie, o co dotąd nawet siebie nie podejrzewał, mogę z całą pewnością polecić taki kurs. Każdy coś z niego dla siebie wyniesie.

Dla mnie był to początek samorozwoju i ten trwa.

 

Jestem obecnie w wyjątkowo dupiatej sytuacji życiowej, ale teraz wiem, że sobie z nią poradzę. Mam narzędzia i wiem, jak ich używać.

 

Wiem, jak abstrakcyjnie to wszystko brzmi.

Po to właśnie założyłam bloga i o tym (pomiędzy opowiadaniami oczywiście!) będę pisać.

 

Niektórych spraw nie należy zachowywać dla siebie i trzeba się nimi dzielić, bo trzeba i już!

 

Wiem, wiele osób pomyśli: kretynka, naiwniaczka, wariatka itp. itd.

Proszę bardzo! Mnie to nie rusza :D.

Wiem, co wiem, a czego nie wiedziałam.

 

Od kilku lat nie łyknęłam tabletki, z bólem radzę sobie innymi metodami i jestem happy.

 

Tym się będę dzielić i proszę opluwaczy, by pluli na podłogę u siebie, nie na moim blogu.

Opluwaczy również pozdrawiam ;-)

 

ps. mam mózg i nie zawaham się go użyć!

całusy ;-)