"Takaja żyzń" cz. XXXI

I w "Takajej" i w "Długu", główne bohaterki wyruszają w podróż. Obie autem i tu zacznie się dla mnie wyzwanie. Opisać tę podróż na tyle odmiennie, by nie koliła po oczach ta zbieżność.

Jak wyjdzie? Ocenicie sami.

- Co ty tutaj robisz? - Byłam zbytnio zszokowana, by zadać mądrzejsze pytanie.

- A co sobie myślałaś? - Matka wstała powoli, nie odrywając ode mnie wężowych oczu i sycząc w wężowym języku. - Że jak uciekniesz z domu i zabierzesz mi dzieci, to nie będę swoich synków szukać mała zdziro? Matce dzieci ukraść?!

- Matce?! - Oburzenie odblokowało mnie. - Ty siebie nazywasz matką?!

Stała przede mną spięta i najwyraźniej gotowa do kłótni.

- Ty ich matką na pewno nie jesteś - odparła zjadliwie. - To ja ich urodziłam.

- I wtedy skończyła się twoja rola, jako matki. - Starałam się mówić spokojnie, choć ledwo nad sobą panowałam. - Od początku byłam lepszą opiekunką dla braci, niż ty matką.

- Nie prawda! - Zacisnęła pięści, usta we wściekłe kółko. - Wychowywałam ich, jak umiałam najlepiej.

- W ogóle ich nie wychowywałaś! - krzyknęłam, przestając panować nad emocjami. - Wyplułaś ich z brudnego łona i zapomniałaś o swoich obowiązkach. Poszłaś się szlajać!

- Ja się poszłam szlajać? - Jej zharataną używkami twarz dzieliły zaledwie centymetry od mojej. - Za to z córki wyrosła mała dziwka! Widzę, że nalazłaś sobie godną pracę?

Rozejrzała po kuchni, teatralnym gestem wskazując wokoło.

 

- Kim tutaj jesteś? - Znów wbiła we mnie spojrzenie przemalowanych oczu. - Sprzątaczką, kurewką? Jednym i drugim?!

 

Nie wytrzymałam. Krew zaszumiała mi w uszach, dłoń uniosła się bezwiednie i po nabraniu rozpędu, trafiła ją prosto w twarz.

Dźwięk uderzenia w ciało zabrzmiał głośno w cichym pomieszczeniu i trwał echem w uszach.

Mira siedziała w bezruchu, matka złapała się za twarz, do mnie powoli docierało co zrobiłam.

Nie czułam żalu, raczej ulgę. Chciałam to zrobić od zawsze, tym razem sprowokowana, nie powstrzymałam się.

- Ty mały kurwiszonie... - syczała cicho. - Nie myśl sobie, że tak to zostawię. Odbiorę ci moje dzieci, a na pewno pieniądze na nie.

Nie widziałam sensu w rozmowie. Nic do niej nie docierało. Przyszła odzyskać odebraną jej na dzieci kasę, nie synów.

 

- Pani stąd wyjdzie. - Zza moich pleców dobiegł głos Adama.

- A ty kto?! - Wściekła, ale i zaciekawiona wyjrzała ponad moim ramieniem.

- Właściciel tego domu i proszę, by go pani opuściła i nie nachodziła nas więcej. - W jego głosie pobrzmiewała groźba.

 

I dobrze. Ze mnie para zeszła i czułam się rozdeptana. Nie chciałam patrzeć na tą wywłokę, moją matkę, więc odwróciłam wzrok czekając, aż wyjdzie.

- Nie ciesz się kasą, bo ci ją zabiorę – warknęła jeszcze, mijając mnie. - Dzieci sobie możesz zachować.

 

I tak oto w jednym zdaniu podsumowała cel swojej wizyty. Nie z miłości do synów to zrobiła, ale z pragnienia wywołanego wyschniętym źródełkiem finansowym. Sucz...

 

Stałam w niezmienionej pozie, gdy Adam wyprowadzał matkę. Zamknął drzwi i wrócił. Mira w międzyczasie opuściła pomieszczenie, zostawiając nas samych. Stałam sflaczała, czując łzy pod powiekami.
Matka... Ja to mam szczęście!

 

- Kasiu. - Drgnęłam nerwowo, czując dłoń na ramieniu. - Trzymasz się?

- Trzymam - szepnęłam. - Przykro mi, że to widziałeś.

 

Było mi przykro, głupio i wstydziłam się po prostu.

Było mi również bardzo, ale to bardzo źle.

 

- Wszystko w porządku – szepnęłam, obejmując się ramionami. - Szkoda, że to widziałeś.

 

Podszedł do mnie i objął, odwracając ku sobie i zamknął w uścisku. Z nosem wciśniętym w jasną koszulę, wdychałam jego zapach, uspokajając się powoli. Chciałam zapomnieć to, co wydarzyło się przed chwilą.

 

- Pocałuj mnie. - Uniosłam ku niemu twarz.

 

Pocałował i docisnął do siebie. Myśli powoli ulatywały, zastępowało je podniecenie. Jego dłonie błądziły po ciele, wplatały palce w moje włosy. Język penetrował usta, usta całowały twarz. Napierał na mnie podnieconym ciałem, kierując do tyłu, aż w pewnym momencie poczułam krawędź blatu. Nie tracąc kontaktu z ustami, sciągnął mi z bioder legginsy i usadził na blacie, stając między  udami. Jeszcze kilka gorączkowych ruchów dłoni, by po chwili wbić się we mnie. Bez pieszczot, bez słów, bez niepotrzebnych wstępów. Pchnięcie i wycofanie, kolejne i jeszcze jedno. Przyciągał mnie ku sobie, pchając coraz szybciej i mocniej, dysząc mi w usta.

Myśli już nie było, zostało uczucie, a to szybowało coraz wyżej, by z kolejnym ruchem zacisnąć mi powieki i moje wnętrze na nim. Jeszcze chwila i zaciskając dłonie na pośladkach, znieruchomiał z jękiem. Trwaliśmy tak chwilę.

Myśli wracały, lecz przymglone.

Gorycz pozostała, lecz była odrobinę posłodzona.

 

Zsunęłam się z blatu, ubrałam i nie mówiąc nic, poszłam do pokoju.

 

Pod prysznicem zastanawiałam się nad całym zajściem i nie o matce myślałam. Jej reakcje były dla mnie jasne, jak budowa cepa. Zamyśliłam się nad zachowaniem Adama.
Szybki seks ukoił na chwilę złe emocje, ale nie zaradził im.
Dlaczego nie powiedział nic?
Dlaczego ja nie odpowiedziałam na zadane pytanie?
Czy zwykły pocałunek naprawdę tak go podniecił, czy wolał się kochać niż rozmawiać?
Czy ja właściwie chciałam rozmawiać?

 

Te i wiele innych pytań tłukło się w głowie. Nie rozumiałam naszych relacji i tego, co się ostatnio działo.

 

***

Wchodząc do domu czułem, że coś jest nie tak. Utwierdziłem się w tym, widząc napięte plecy młodej, gdy wchodziłem do kuchni, a następnie jej unoszące się ramię i dłoń wymierzającą siarczysty policzek osobie przed nią.

 

Po tym odgłosie nastąpiła cisza, napięcie wisiało w powietrzu, iskrzyło wręcz.

 

- Ty mały kurwiszonie... - To był kobiecy, chropowaty głos osoby stojącej przed młodą. - Nie myśl sobie, że tak to zostawię. Odbiorę ci moje dzieci, a na pewno pieniądze na nie.

 

Zrozumiałem, że to jej matka. Ostatnia osoba, którą Kasia chciałaby widzieć i z nią rozmawiać. Zachowanie młodej potwierdziło moje domysły. Stała, zaciskając pięści. Obawiałem się, że jeśli nie wyrzucę tej kobiety z kuchni, z domu i to w tej chwili, to może dojść do poważniejszych rękoczynów.

Wyprowadziłem jej matkę za drzwi.

 

- Pani tu nie wraca – powiedziałem, zamykając za nią drzwi.

 

Co teraz? Co powinienem powiedzieć? Nie byłem dotąd w takiej sytuacji, nie musiałem pocieszać, a to podpowiadała mi intuicja.

 

- Kasiu. - Dotknąłem jej ramienia, choć wolałbym ją przytulić, lecz nie wiedziałem, jak zareaguje. - Trzymasz się?

 

Przytaknęła i objęła się ramionami, jakby bała się rozpadu ciała na kawałki. Skurczyła się i napięła.

Objąłem ją ramionami, a ona wtuliła się we mnie z ufnością, pocałowała i wszystko stało się łatwe.

Usta, dłonie, oddech, ja w jej wnętrzu i długo wyczekiwany kontakt fizyczny przyniósł ulgę, wygłodzonemu ciału. Szybko, gwałtownie, byle do finału.

Wyplątała się z moich ramion i bez słowa wyszła z kuchni.

Ja zostałem ogłupiały.

Czy coś źle zrobiłem?

Cholera.

Wieczorem normalnie zachowywały się tylko dzieciaki. Jak zwykle głośne, wesołe i wszędobylskie.

Czuły się u mnie najwyraźniej, jak u siebie.

Mira milczała, młoda wykonywała zajęcia mechanicznie, ja czułem się idiotycznie.

Nie jak u siebie...

 

- Możemy jechać jutro w nocy. - Musiałem jakoś przerwać ten zawias. - Co wy na to?

 

Po moich słowach zawrzało i na taka reakcję właśnie liczyłem. U chłopaków reakcja był najszybsza i najżywsza.
Ich ruchy przyspieszyły, jakby ktoś mikser powietrza włączył.

 

- Już jutro?! - To był Tomek.

- W nocy?! - To Arek.

- Jedziemy?! - Kacper.

 

Czy ja aby na pewno wiem, co robię?...

 

***

Od wyjścia matki, czułam się, jakbym miała ciasny klosz na głowie. Niby wszystko było normalnie, lecz nienormalność zajścia sprzed kilku godzin, powtarzała w mojej głowie całą sytuację, jak zapętlony film.

Uderzyłam matkę i choć zasługiwała na to, może na wiele więcej nawet, nie umiałam sobie z tym poradzić.

Uderzyłam własną matkę!

Jaka by ona nie była, to jednak matka...

 

Funkcję robota, na którą się przełączyłam, wyłączył Adam oznajmiając, że jutro wyjazd.

Najszybciej zareagowali bracia, ja całą scenę obserwowałam i jedna rzecz uderzyła mnie i zabolała. Reakcja Adama na wybuch ekscytacji chłopaków. Wystraszył się chyba takiego żywiołu.

Ten wyjazd będzie sprawdzianem.

 

Rozeszliśmy się do pokoi. Ja z Kacprem do naszego, Tomek i Arek do swojego. Oni z jedną, my z drugą, pożyczoną od Adama torbą. Pakowałam nas i myślałam. Mieliłam i mieliłam i dziś ta cecha charakteru ciążyła mi okropnie.

 

Kolejny dzień był nerwowy. Ekscytacja dzieciaków sięgała zenitu z każdą godziną, przybliżającą nas do tej, wyznaczonej na wyjazd. Zadawali dziesiątki pytań, nie pozwalając mi się skupić na przygotowaniach.

Chciałam być gotowa na każdą okoliczność, tymczasem ich ciekawość o pogodę, temperaturę, miejsce do pływania i inne „najważniejsze” sprawy, nie pozwalała niczego zrobić, jak należy. A przecież musiałam skompletować apteczkę, przygotować prowiant na drogę, czy zapasy picia.

Nawet Mira wyczerpała cały pokład anielskiej cierpliwości i była nimi najzwyczajniej w świecie zmęczona.

 

Kolejne, nabite torbiszcza, układaliśmy przy drzwiach wejściowych, a Adam ładował je do auta.

 

Nie jest tak, jak gdy robił wypady z kochankami, pomyślałam z uśmiechem. Co innego spakować kilka ciuchów i wsiąść do samolotu, a załadować tyle kilogramów niezbędników przy tak licznej załodze.

Oj, Kasieńko – szepnął skrzydlaty demon w mojej głowie. - Czarno to widzę.

- Zamknij ryja! - warknęłam pod nosem.

 

- Ładujemy się i w drogę! - krzyknął Adam, z wesołością, której przeczył wyraz oczu.

 

Widziałam jego obawy, sama czułam to samo.

 

Usadziliśmy chłopaków na specjalnie zakupionych z okazji wyjazdu fotelikach, ucałowaliśmy Mirę i ruszyliśmy w drogę.

 

- Denerwujesz się? - zapytałam, gdy bracia popadali w końcu i kiwając głowami, wraz z kołysaniem samochodu, spali.

 

Wreszcie cisza.

 

- Nie – odparł. - Niby czym mam się denerwować?

 

Nie widziałam jego oczu, ale ton głosu nie przekonał mnie.

 

- A ja się denerwuję. - Wyznałam szczerze. - To pierwszy taki wyjazd i nie wiem, czego się spodziewać.

- No dobrze – zaśmiał się. - Też się pietram i dobrze, że nie jestem w tym osamotniony.