Kult pracy - o co kamon?!

Tytuł tekstu nie bez kozery.
Warum?
Ano, nie jestem jednostką zakochaną w pracy.
Pot występujący mi z wysiłku na czoło, podczas wykonywania codziennych obowiązków, nie jest ulubionym sposobem pocenia się.
Wolę się spocić uprawiając sport, a jeszcze lepiej seks.
I jedno i drugie przynosi kochaną porcyjkę endorfinek i ja im daję lajka.

Znam jednak ludzi, którzy kochają pracować.

Nie!
Im się wydaje, że to kochają, a po prostu nie znają niczego innego, co przynosiłoby taką radość, jaką daje praca.
Mówię właśnie o mojej rodzinie.

Ich sensem życia jest łork i nie potrafią zrozumieć, że może cieszyć coś poza nią.
Głupie, nie?
Głupie dla mnie i nie mam tu na myśli pracy polegającej na ratowaniu ludzi, tworzenia czegoś nowego, rozwijania innych jednostek ludzkich poprzez ich nauczanie.
Myślę o zwyczajnych zajęciach, które oczywiście można lubić, ale bez przesady!
Jak ktoś śmie porównywać rozwój ciała podczas treningu, do machania łopatą?

- No ale od machania łopatą jest efekt! - słyszę w odpowiedzi. - Skopana grządka, wykopana dziura, a po treningu co? Spocone ciuchy do prania?

Tacy ludzie nie rozumieją, że można iść pobiegać z miłości do biegu, szumu krwi w uszach, walącego serca, gdy wspinasz się pod górkę i radości biegu w lejącym deszczu.

Mam pracę i ją lubię, ale wolę żyć.

Kocham przebywać z ludźmi, rozmawiać z nimi, pisać, malować (choć z powodu pisania na pejnting mi czasu brak) i robię to wszystko, ale marnuję czas...
Oni tak sądzą.
Moim skromnym kurna zdaniem, nie marnuję go skoro piszę, a Wam chce się tu wejść i przeczytać, co też ta świruska wyklikała.

Dla Ludzi Pracy ja tracę czas.

Zdaniem bliskich mi Ludzi Pracy, powinnam wyjść na dwór i pomachać łopatą, a wtedy wszelkie zgryzoty miną wraz ze zmęczeniem.
Dobre sobie...
Kocham swoje zgryzoty i wolę analizować je uruchamiając zwoje w głowie, niż grabiąc trawę.
Nie przeszkadzają mi źdźbła traw, nie przycięte do wysokości trzech centymetrów i koszone zgodnie z liniami biegnącymi równolegle do siebie.
Zgryzot, jak każdy mam wiele, więc grabienie nie przyniosłoby mi radości, nie mówiąc o ukojeniu!

Ileż razy słyszałam stwierdzenie w stylu:

- Sąsiad taki pracowity. Z pracy przychodzi i kopie, kładzie kostkę na ścieżce, sieje, przekopuje...

lub

- Trzeba położyć kostkę na ścieżce, jak u sąsiada.

Ja tymczasem siedzę i piszę.

Po pracy biegnę do obowiązków domowych, te wykonuję na trzy ręce, a później wchodzę do swojego czarodziejskiego świata i znikam.

Kiedy piszę opowiadanie, to jakbym oglądała film, w którym przy okazji uczestniczę, jako obserwator i wąchator.

Po opisaniu soczystej sceny seksu boli mnie brzuch. Przy dramatycznych scenach (jak w „Baraka” cz. IV) obsmarkam się i wzruszę.

Kiedy piszę coś „Z innej beki”, czyli wpisy takie jak ten, palce napierniczają po klawiszach, jak porąbane. Idzie dym.

To rajcuje mnie równie mocno, ale inaczej. Mogę się wtedy podzielić emocjami, a czasami je wyrzygać wręcz.
Właśnie straszę laptopa wielkim buuu na klawisze, rzucam graffiti na ekran tyle, że z serca.
I od razu lepiej.

Według teorii porządku absolutnego, wyznawanego przez Ludzi Pracy, powinnam już dawno spać (pisane w nocy to było).

6:30 – pobudka, toaleta poranna

6:45 – 7:30 – nakarmienie dzieci i przygotowanie im prowiantu, oraz przekazanie treści wartościowych dla młodych umysłów, podczas przyjmowania przez nich składników odżywczych

7:30 – 7:45 – oporządzenie własnej osoby do stanu zdatnego do przedstawienia go społeczności

7:50 – 7:55 – nakarmienie trzódki, w postaci psa i kota

8:00 – wyjście do ciężkiej, satysfakcjonującej i przynoszącej wszech zadowolenie pracy (wyciskającej pot z ciała oczywiście!)

17:00 – zakończenie wydajnej i wymiernie owocnej pracy

17:30 do którejś tam reszta pierdów, w postaci zakupów, obiadowania, nauki z dziećmi, porządków, grabienia liści w międzyczasie i całej puli niezbędnych życiu zajęć, które to będę wypełniała z pełnym zaangażowaniem i z uśmiechem na traktorze... sorry, na ustach

21:45 – toaleta wieczorna

22:00 – udanie się do miejsca wypoczynku i spanie kurna na wznak.

A ja to pierdolę!

Wstaję o siódmej, gonię wszystkich i poganiam, z zapałem dozorcy niewolników.

Przygotowuję śniadanie na teraz i to na później równocześnie i mówię bezwartościowe głupoty, przy których dzieci się śmieją i plują mało odżywczą karmą w postaci płatków śniadaniowych (bo tak szybciej).
Wykopuję ich za drzwi i patrzę, jak kłócą się po drodze, gdyż młodsze nie nadąża za starszym, a przez wyłączanie przeze mnie drzemki w telefonie (trzykrotne) zostaje im piętnaście minut na dojście do szkoły. Powinnam ich odprowadzić pod ich wrota, lecz zadowalam się sms-em od starszego syna informującym mnie, że dotarli w jednym kawałku (razy dwa).
Robię śniadanie dla siebie i męża (jeśli rozkład zajęć na to pozwoli) i najlepszą kawę na świecie (bez ściemy! Look at the zdjątko obok).

Wchodzę do łóżka i dobieram się do faceta mojego życia, który po śniadaniu i kawie, tylko na to właśnie czeka.
Zapadam w dziesięciominutową drzemkę po, gdyż chłopek z młotkiem w moim mózgu napiernicza już od środka czaszki, że szkoda czasu, trzeba pisać.
Pozostawiam „zwłoki” mego hasbenda i popylam, by do Was naklikać kolejne bezsensy (jak ten).
W międzyczasie gotuję obiad, myśląc nad klikaniem.
W międzyczasie również jadę do pracy i w drodze do niej wpadają mi najlepsze myśli, które nagrywam na telefonie, by je później spisać (nie cierpię słuchać własnego głosu).
Praca (i tą lubię, ale bez przesady).
Zakupy, które zawsze są niekompletne, gdyż nie chce mi się robić listy, a kobieca podzielność uwagi nie wyrabia, gdy rozmawiam z psiapsiółkami (najczęściej z Agatą, gdy ma akurat zasięg).
Dom, porządki, szkolne obowiązki dzieci, muza w tle, praca wciska się urgent telefonami w międzyczasie.
Jak poganiacz smoków włączam wieczorne zaganianie dzieci do łóżek.
W powyższe wciskam jeszcze dwie godzinki rozkoszy dla ciała i duszy, czyli jogę.
Dwudziesta druga i mam czas dla siebie.
Siadam i piszę dalej.

I JA MAM GRABIĆ LIŚCIE?!

Mam w nosie liście, trawę i całe te cudności z tym związane!

Kochane Ludzie Pracy!

Inne ludzie lubią inaczej i chcą spędzać czas swojego życia inaczej.
Chcą pisać, biegać, pieprzyć się jak norki, leżeć przed telewizorem i pić piwo.
I wara Wam Ludzie P. od nas!
Chcemy spędzać czas nicnierobienia po swojemu.
Chcemy celebrować nicnierobienie i nacierać się nim, aż nam sutki stwardnieją i pachy rozbolą. Chcemy malować paznokcie i każdy będzie w innym kolorze.

Dlaczego rodzice nie potrafią zaakceptować faktu, że ich dzieci są dorosłe i tego, że pępowina została przecięta w momencie porodu, a gdyby nawet nie została odnożyczkowana, to zgniłaby już dawno ze starości. Sucha nitka by z niej została.

Będę lepszym rodzicem, gdy będę dziadkiem (oraz wcześniej) i gdy moje dziecko dorośnie na tyle, by wygonić je na swoje, to to zrobię.

Stanę wyprostowana i wskażę palcem drzwi, mówiąc:

Kocham cię synu, ale …

I zaśpiewam poniższe:

https://www.youtube.com/watch?v=-lG3nXyI41M

ale z radością...