"Dług" cz. IX

Agata zajęła półki w szafie po prawej stronie i lewą część łóżka, czyli odwrotnie do tego, czego wcześniej żądała. Straciła zapał do oporowania i zapragnęła współpracy z Tomaszem.

Dotychczas łudziła się posiadaniem normalności na stanie, tymczasem miała nienormalności w nadmiarze. Mąż pił i niby to ukrywał, a ona niby tego nie zauważała.

Co też miał w zamyśle mózg, robiąc jej takiego psikusa?!

 

Teraz, siedząc w wygodnym fotelu i popijając czerwone wino, robiła rachunek sumienia, a ten nie wypadał różowo.

Zaniedbała małżeństwo, nie zauważała swojego męża i zapomniała czuć i pragnąć.

Pracowała w wyuczonym zawodzie i największą radość czerpała z ciągłej nauki. Uczyła się na przypadkach, czyli na dzieciach. Każda trafna diagnoza, rozpoznanie choroby i wyleczenie bajtla, a niejednokrotnie uratowanie mu życia, było dla niej, jak narkotyk. Czuła się dzięki temu potrzebna i spełniona o wiele bardziej, niż w domowych pieleszach.
Bo jak tu porównać ugotowanie obiadu, czy ogarnięcie domowego bałaganu, do odratowania puchnącego i duszącego się dwulatka? Zastrzyk w drobne ramię i dzieciątko wracało do normy. Gdyby nie takie osoby, jak ona, udusiłoby się. Serce zamarłoby w swoim rytmie.

 

Jednak zatraciła w tym wszystkim kontakt z rzeczywistością. Powinna była pielęgnować małżeństwo, a jej się najzwyczajniej w świecie nie chciało. Odhaczyła podpunkt zawarcia ślubu z listy życiowych zadań do wykonania i przeszła nad posiadaniem męża do porządku dziennego. Reszta miała się ułożyć sama, ale się nie ułożyła.

 

- Nad czym się tak zadumałaś?

 

Z zamyślenia wyrwało ją ciche pytanie Tomasza.

 

- Nad własnymi wyborami – wyjaśniła.

- Chcesz się wycofać?

 

W jego oczach widziała strach i przygotowywanie się do odrzucenia. Zakładał najgorsze, a nie o tym przecież myślała.

 

- Myślałam nad tym, co dotąd robiłam – mówiła spokojnie. - O swojej cudownej pracy i o tym, że przesłoniła mi ona resztę życia.

- Leczysz ludzi Agato. – Jego spokojny głos działał na nią kojąco. - Nic nie może się z tym równać!

- Wiem. - Potarła energicznie nos czując, że za chwilę wpłyną do niego niechciane łzy, a te zamienią się w katar. - Pogubiłam się w tym wszystkim, co po drodze się działo Tomaszu.

 

Przegrała, wygrały łzy. Oczy wylały się strużkami, nos przeciekł potoczkami. Naciągnęła luźny rękaw bluzki na dłoń i w niego zaczęła wcierać wydzieliny oczne i nosowe.

 

- Masz. - Tomasz podsunął jej gustowne, nierdzewne pudełko z chusteczkami, by oszczędziła nieszczęsną część garderoby.

- Dziękuję. - Smarknęła donośne. - Żałośnie zaczynam nasze dwa miesiące.

- Mnie się podobają nawet takie zaczynajki. - Uśmiechnął się szczerze. - I rozumiem, że musisz co nieco opłakać. - Dodał, unosząc brwi.  

- Dzięki. - Ponownie smarknęła siarczyście, zmięła przemoczone chusteczki i wyrzuciła je przez dziurę w blacie, do kosza.

 

Zmyślny wynalazek z tym otworem w powierzchni roboczej! - pomyślała.

 

- Od czego chcesz zacząć? - spytała, wciągając wilgoć nosa głębiej. - Masz jakiś plan?

- Mam. - Uśmiechnął się radośnie, jak gdyby czekał wyłącznie na to pytanie. - Monaco! Tam jedźmy już zaraz. Co ty na to?

 

Co ona na to?!

 

Żyła dotąd w jednym miejscu, fokusując się na swojej pasji i w przerwach, na codzienności.

Nigdzie nie jeździła, nie bywała w ciekawych miejscach. Ba! Nawet na imprezy nie chodziła, a wszystko przez to, że po dniówce, podczas której diagnozowała niemowlęta, kilkulatki w miarę zdrowe i te permanentnie chore dzieciaki, padała na twarz i nie było to zmęczenie niefajne. Ono było przepełnione fajnością i satysfakcją samorealizacji.
Czuła się spełniona, lecz najwyraźniej ominęło ją kilka szczegółów życia. Omijały, lecz codzienność i zbieg okoliczności, oraz przypadłość męża, miały jej o tym najwyraźniej przypomnieć.

 

- Ok – odparła ostrożnie, czym rozśmieszyła Tomasza. - Nie śmiej się! - zrugała go. - Jedźmy, gdzie sobie tylko wymyślisz i niech będzie super!

- Będzie super. - Błysnął okiem. - Bądź gotowa na jutro.

 

Tym ją zaskoczył, ale i ucieszył. Szaleństwa i nieprzewidywalności w swoim życiu miała dotąd jak na lekarstwo, toteż człowiek z szaloną nutką charakteru, spodobał się Agacie i ciekawił.

 

Stała w łazience, nitkując przestrzenie między zębowe w sposób wyniesiony z zajęć uczelnianych. Od zawsze czuła roje bakterii baraszkujące w przytulnych i wilgotnych szparach między zębiskami i wykorzystywała wszelkie zdobycze techniki stomatologicznej do walki z nimi. Nie miała przy sobie swojej ulubionej szczoteczki z irygatorem, więc musiała się obejść miętową nitką.

 

- Idę spać – krzyknął przez drzwi Tomasz. - Dobranoc.

- Dbrnc... - odgulknęła Agata z pianą wypełniającą jej usta.

 

***

Zastanawiał się, co teraz. Był na Agatę napalony, jak jasny gwint i ma tak obok niej spać i nic więcej?!

Ciekawe, jakim cudem...

 

Wyszła z łazienki, gasząc światło. Zdążył jednak zauważyć lekką koszulkę, w jaką się ubrała. Podobał mu się zarys ciała, przebijający przez podświetlony od tyłu materiał. Już czuł krew płynącą w dół ciała i mrowienie poniżej pasa. Nie będzie się do niej dobierał, nie takim typem mężczyzny był. Poczeka, ma czas.

Obrócił się na brzuch, maskując tą niewygodną pozycją podniecenie i starał się nie ruszać.

Agata podeszła do łóżka i stała chwilę, przyglądając się.

 

- Nie musisz się mnie obawiać – mruknął Tomasz. - Nie zrobię niczego, na co nie będziesz miała ochoty.

- Ok – odparła krótko i wśliznęła się pod wspólną kołdrę. - Ale muszę przyznać, że to wszystko dziwne jest odrobinę.

- Odrobinę? - Miał ochotę roześmiać się.

 

Właśnie realizował swoje największe marzenie. Ile razy wyobrażał sobie obecną sytuację? Milion?

 

- Ale cieszę się Tomku – szepnęła, leżąc na plecach, prawie na skraju łóżka. - To może być naprawdę ciekawy czas.

- Będzie Agato – mruknął sennie, uspokajając radosne podniecenie, rodzące się w brzuchu.

 

Usnął o dziwo szybko i nie śnił niczego.

 

Obudzili się prawie w tych samych pozycjach, w których usnęli. Środkowa przestrzeń łóżka pozostała dziewiczo zimna i pusta.

Szybki prysznic, kilka telefonów z dyspozycjami do firmy i śniadanie.

 

***

Zapach kawy i czegoś smakowitego wywabił Agatę z sypialni. Była wyspana i pełna nadziei na nadchodzący czas, ale nie byłaby Agatą, gdyby nie zakładała jednak niepowodzenia.
Jakiego? Jakiegoś. Coś pewnie wymyśli...

 

Przeczesała włosy, narzuciła szlafrok i na bosaka podreptała do kuchni.

 

- Śniadanie dla jaśnie pani. - Tomasz w dżinsach i białej koszulce wyglądał świeżo.

- Dzień dobry. - Usiadła przy blacie kuchennym, łykając nadmiar śliny, zbierającej się w ustach.

 

Na talerzu przed nią pyszniła się bułeczka, jajko w koszulce i skwierczący jeszcze tłustymi bąbelkami cienki plaster pieczonego boczku. Niby proste danie, ale jej śniadania były o wiele prostsze dotąd. Jakaś kanapka gryziona na szybko i zapijana zbyt gorącą herbatą.

Ten zestaw pasował jej o wiele bardziej.

 

- Kawy? - zapytał.

- Poproszę. - Uśmiechnęła się i sięgnęła po bułkę.

- Biała?

- Tak.

 

Przyglądała się w milczeniu, gdy Tomasz mielił wyciągnięte z lodówki ziarno, nabijał nim manetkę, a tę zapiął do profesjonalnie wyglądającego ekspresu. Wąska strużka gęstego płynu pociekła do filiżanki, on w tym czasie spienił w dzbanku mleko. Postawił przed nią w połowie wypełnioną i filiżankę i z wprawą godną baristy, uzupełnił ją spienionym mlekiem.

 

- Wyszło serce! - Zachwyciła się zbyt spontanicznie, więc musiała wprowadzić odrobinę dziegciu do tej reakcji. Przecież była Agatą. - Albo raczej dupa.

 

Parsknął, ale nie podjął tematu.

 

- Chciałbym dzisiaj wyjechać. - Usiadł naprzeciw niej ze swoją filiżanką. - Dasz radę być gotowa na wieczór?

- Pewnie – odparła, planując telefon do pracy i szybkie zakupy. - Wyjazd, nie wylot?

- Możemy lecieć, jeśli wolisz, ale moglibyśmy po drodze pozwiedzać trochę – zaproponował, czekając na jej decyzję.

- Świetna myśl – odparła, myśląc równocześnie o czasie, w którym będą się mogli, dzięki długiej podróży, poznać. - Dawno nie byłam na urlopie.

 

Wbiła zęby w bekon stwierdzając, że nie była na urlopie od lat. Nie czuła takiej potrzeby, nie ze Zbyszkiem.
Widziała coraz więcej, popełnianych dotychczas przez siebie błędów.
Co, poza swoją osobą wniosła w to małżeństwo? Niewiele...

 

- Więc jesteśmy umówieni. - Tomasz uśmiechał się od ucha do ucha. - Wyjazd wieczorem.