"Takaja żyzń" cz. XV

Buhahaha :D

Było miło i spokojnie. Jedynym niepokojem obecnym we mnie, był ten wzbudzany przez Adama.
Kiedy się coś spieprzy?
I po co ja to pomyślałam...
Niedzielna msza, nie poszłam do komunii.
Chłopaki dziwili się, lecz taktownie milczeli.
Po obiedzie Kacper dostał gorączki, więc resztę popołudnia biegałam między nim, a kuchnią.
Nie miałam ani czasu, ani głowy do myślenia o Adamie.

Przez kolejne dni dzieliłam czas między obowiązki sprzątaczki, kucharzenie z Mirą, zakupy, doglądanie malucha, a przede wszystkim na spotkania z prawnikiem.
Spotykaliśmy się w kawiarni na obrzeżach miasta. Trzy przystanki i wysiadka przy drzwiach przyjemnej kafejki.
Prawnik był młodszy od Adama i wyjątkowo czarujący. Konkretny, lecz łagodny i wciąż się uśmiechał. Zapytał w pewnym momencie, czy byłoby możliwe spotkanie, na gruncie niezawodowym. Uprzejmie, acz stanowczo odmówiłam zastanawiając się, czy jako kobieta wysyłam mylne sygnały, zachęcające płeć męską do adoracji. Myślałam o tym w drodze powrotnej, lecz myśli te pierzchły w momencie wejścia do domu.

***

Najpierw usłyszałem łomot, później krzyk, w końcu płacz.
Był wieczór, padałem na pysk po wyjątkowo trudnym dniu i marzyłem jedynie o szklance zimnego piwa, spokoju i ciszy.
Zszedłem na dół i wkurwiłem się. Pod ścianą w salonie stała dotąd rzeźba, przywieziona przeze mnie z Francji, cenna pamiątka z podróży. Stała aż do dziś.
W tej chwili leżała w kilku kawałkach na podłodze, rozpryśnięta na boki. Miejsce, w którym się roztrzaskała, znaczyło wgłębienie w drewnianych deskach. I pomyśleć, że dobierałem te dechy osobiście, a jakiś bachor właśnie naznaczył rysą jedną z nich! Nawet znajomi wiedzieli, że obcasy w moim domu są niedopuszczalne, z tego właśnie powodu!
Zacisnąłem szczęki, obrzuciłem tylko wściekłym wzrokiem młodą, oraz wystraszonego dzieciaka i wróciłem do siebie. Zaczynało mnie to powoli wkurzać.
Kolejnym „małym wypadkiem”, była ogromna donica z kwiatami stojąca przy basenie.
Teraz w niej nurkowała, czyniąc wodę niezdatną do pływania, a roślinę nadającą się wyłącznie na kompost.
Byłem na skraju wybuchu tym bardziej, że Kacper był chory, przez co młoda zajmowała się jak nie nim, to obowiązkami, nie zauważając mnie zupełnie.
Byłem wkurwiony, napalony i kompletnie olany, a w dodatku nie mogłem rozładować napięcia pływając.
Pływał przecież kwiatek!
Zaczynałem się gotować.

***

Kacperek dobrzał, Mira poiła go rosołkami, ja zastępowałam ją we wszystkim.
Widziałam w jej oczach czułość i tęsknotę, gdy pomagała się maluchowi przebrać, gdy czytała mu książki, czy szła z nim na spacer.
- Wiesz? - Zagadnęła w trakcie gotowania. - Czuję, jakbym miała z powrotem mojego Damianka. Kacperek tak mi go przypomina...
I zapatrzyła się w garnek i kreślone łyżką powolne okręgi na sosie.

Po wypadku z rzeźbą przewróconą przez Kacpra i donicą, którą Tomek i Arek w pogoni za psami wrzucili do basenu nadeszła katastrofa.

Spora kolekcja płyt winylowych, wyeksponowana była w salonie na wysokiej, designerskiej półce przy oknie.

Obok stał sprzęt do ich odtwarzania, którego nie dotykałam nawet w celu usunięcia kurzu, gdyż Mira wolała to robić osobiście.

Kacper odzyskiwał siły i zaczęło go nosić. Ulubionymi towarzyszami zabaw stały się labradory mieszkające w ogrodzie i wszystko byłoby dobrze, gdyby te zabawy w ogrodzie pozostały.

To była chwila nieuwagi, ale wystarczyła.
Zajęta byłam właśnie myciem drzwi, gdy rozpiszczany Kacper, trzymając się psiego ogona wpadł do salonu i zaparkował razem z psem na dolnej półce regału. Regał był wąski i wysoki, pies z dzieckiem doczepionym do ogona posiadał masę, która rozhuśtała mebel, a ten runął na okno wybijając je. Obserwowałam scenę, która trwała zaledwie sekundy. Krew mi się ścięła, włosy na ciele stanęły dęba, zamarłam. Łomot odblokował mnie.
Rzuciłam się ku dziecku, temu nic się nie stało. Wystraszył się jedynie i obwieszczał to głośnym płaczem całemu światu. Pies schował się gdzieś w ogrodzie.
Płyty natomiast pokryły taras i większość z nich była potrzaskana. Ich szczątki mieszały się z potłuczonym szkłem wybitego okna. Tuliłam Kacpra, oszacowując straty.
Niedobrze.

Posprzątałam pobojowisko, nim Adam wrócił z pracy, lecz wiedziałam, że przyjdzie mi się zmierzyć z przedstawieniem mu faktów.

Jak co dzień, Adam po pracy szedł do swojego pokoju, gdzie ja, lub Mira donosiłyśmy mu obiad.

Jadł i kończył sprawy przyniesione z pracy.
- Miro. - Widziałam, jak jest zdenerwowana. - Idź proszę z chłopakami na spacer, albo do sklepu. - Poprosiłam. - Muszę powiedzieć Adamowi o zniszczeniach i nie chcę, by dzieciaki były przy tym, na wypadek gdyby się wściekł. Za dużo tego mieli w rodzinnym domu.
Patrzyła na mnie smutno. Pewnie w głowie widziała mnie już pakującą się z wilczym biletem w garści.
Skinęła tylko głową na znak zgody i poszła zbierać chłopaków.

Zbierałam się w sobie, nakładając solidne porcje obiadu na talerze.

Będzie dobrze, musi być. Jakoś to przełknie

Stałam z tacą pod jego drzwiami i przygotowywałam się na atak furii.

Przetrzymam. Nie przebije mojego ojca i jego pijanych bluzgów.

- Dzień dobry. - Przywitałam się. - Przyniosłam obiad.

Podniósł na mnie nieprzytomny wzrok, otrząsnął się po chwili i uśmiechnął.
- Nareszcie coś miłego dzisiaj – westchnął.
- No nie całkiem. - Postawiłam obiad przed nim. - Twoja kolekcja płyt winylowych została dziś zniszczona.
Stanęłam prosto, czekając na wybuch.
- Jakim cudem?! - Oczy mu pociemniały, twarz stężała w napięciu.
- Kacper z psem ją przewrócili – wyjaśniłam spokojnie.
Siedział i patrzył i mogłabym przysiąc, że z uszu zaczynała mu iść para. Poczerwieniał, później zbladł, a w końcu się odezwał cichym, syczącym głosem.
- To, że cię przyjąłem do pracy za ładny tyłek nie znaczy, że możesz mi demolować dom. - Wstał bardzo powoli, nie odrywając zmrużonych oczu ode mnie. - Każdą inną siksę wywaliłbym z tej roboty już pięć razy, ale jakimś cudem polubiłem twoją małomówność i te sarnie oczka. - Podszedł bliżej. - Twoich braci wziąłem w pakiecie, co nie znaczy, że będę ich traktował, jak własne dzieci, a ciebie jak żonę. - Zjechał wzrokiem w dół, zatrzymując się na moich piersiach. - Mamy umowę i zamierzam ją wyegzekwować. - Uniósł dłoń zaciskając ją na mojej piersi.
Było to i przyjemne i przerażające, takiej rekcji nie przewidziałam.
- Mam dosyć tych pieprzonych gierek i podchodów, w drodze do twojej cipki. - Drugą dłoń wcisnął mi do majtek i dalej między uda. - Więc przejdźmy wreszcie do konkretów i miejmy to z głowy.
- Nie Adamie. - Cofnęłam się do tyłu. - Nie w ten sposób.
Nie słuchał, podniecił się już. Cofnęłam się jeszcze krok, ale wtedy on złapał mnie za nadgarstek, drugą dłonią przyciągnął mnie za włosy i wpił się w moje usta z pasją. Zgiął mi ramię za plecami i docisnął w ten sposób do siebie.
Starałam się wyrwać, oswobodzić od jego ust odwracając głowę, ale na nić się to zdało.
- Tak, wyrywaj się suczko – warknął mi w usta. - Pokaż pazurki.
I napierał na mnie coraz mocniej, kładąc na podłodze i nakrywając moje ciało swoim.
Prosiłam, by przestał, ale nie słuchał. Uśmiechał się, patrząc nieobecnym wzrokiem.
Roztargał bluzkę i stanik, szarpał za nogawki legginsów, nim te ustąpiły, nie zważając na moje kopniaki.
Po prostu złapał mnie za łydki i umościł się między udami. Zdarł ze mnie majtki i bez wstępów wbił się we mnie. Trzymał moje nadgarstki jedną ręką, drugą nakierowując się na moją szparkę.
Krzyk bólu przyjął za krzyk ekstazy. Jęk protestu, za rozkosz.
Puścił moje dłonie i całował usta, obejmując twarz dłońmi.
Nie walczyłam, nie było już o co.
 Zrobił co chciał i czekałam już teraz tylko, by skończył.