"Takaja żyzń" cz. XVII

Na otarcie łezów ;-)

Stałam pod prysznicem, zastanawiając się nad swoimi uczuciami.

To, co zrobił Adam bezapelacyjnie podpadało pod gwałt, ale...
No właśnie, ale.
Umyłam się, badając swoją opuchniętą cipkę palcami.
Tak naprawdę, nie poszłabym na policję, ale nie oddałabym też nagłej bladości i wyrazu twarzy Adama, w momencie w którym go nastraszyłam.
Kacperek przyszedł do pokoju zmęczony wycieczką. Zaglądał mi w twarz ostrożnie, po raz pierwszy w życiu usłyszał że źle się czuję. Wystraszył się pewnie.

- Śmierdzisz, jak tata. - Skrzywił nos.
- Przepraszam Kacperku. - Usiadłam na łóżku. - Wiem, że śmierdzę, ale nie jestem tatą i nie musisz się martwić. Chodźmy cię umyć i do łóżka.

Dwie godziny później mały spał, a ja poczułam ssący głód.

W kuchni, jak u siebie otworzyłam lodówkę i wyciągnęłam pierwsze z brzegu pudełko.
Po jego otwarciu buchnął mi w nozdrza niemiłosierny smród.
- Fuuu – jęknęłam, odsuwając je od siebie. - Coś tu się popsuło z rok temu!
- Nic się nie popsuło, tylko dojrzało. - To był głos Adama, który właśnie wszedł do kuchni. - Czy możemy porozmawiać?
Stał, czekając na moja reakcję. Wyglądał, jakby się postarzał o dziesięć lat.
Patrząc na niego stwierdziłam, że nienawiści nie czuję. Właściwie nie wiedziałam co mi się w środku kłębi.
- Głodna jestem – odpowiedziałam. - Jeśli dasz jeść, mogę rozmawiać.
Uniósł brwi i sięgnął do chlebaka, wyciągając zeń bagietę. Pokroił ją i postawił na stole.
Do zestawu dołączyła butelka wina i dwa kieliszki.
- Skromnie dosyć... - mruknęłam.
Uśmiechnął się ostrożnie i odkorkował wino.
- Więc... - Zaczął.
- Nie uczyli cię, że nie zaczyna się od więc? - Przerwałam mu.
- Kasiu – Klapnął na krzesło obok mnie. - Przepraszam, nie wiedziałem!
- A zapytałeś?! - fuknęłam.
- Nie. - Zmieszał się. - No nie.
- Mam to przez całe życie Adamie. - Znów czułam wracającą złość. - Nikt nigdy nie pytał ani mnie, ani moich braci czego chcemy. Walczyłam z dorosłymi od dziecka, starając się przeżyć i obronić kolejno pojawiających się po drodze braci. Nikogo nie obchodził nasz los, więc musiałam być i jestem przekurewnie wręcz twarda. Tak twarda, że to co zrobiłeś nie doprowadzi mnie do załamania nerwowego. Ustaliliśmy, że mam być twoją zabawką, a ty w zamian pomożesz nam się uwolnić od moich starych, stanąć na nogi i tego od ciebie oczekuję. Ty chcesz mojego ciała i będziesz je miał, ale już nie siłą! Rozumiesz?
- Tak. - Siedział z pochylonymi ramionami w bezruchu.
- Dlaczego więc? - zapytałam. - Dlaczego tak mnie potraktowałeś? Tak ważne dla ciebie są te wszystkie przedmioty?
Zatoczyłam wokoło ręką.
- Nie wiedziałem do cholery, że jesteś dziewicą! - Zerwał się z krzesła. - Nie zachowywałaś się jak dziewica!
- Czyli jak? - Włączyła mi się drwina. - Miałam chodzić w białym wianku na głowie? A może powinnam była oznajmić ci to przy rozmowie wstępnej? Dzień dobry, jestem Kasia i jestem dziewicą... - Przedrzeźniałam samą siebie. - Proszę się na mnie napalać, ale nie tykać...
- Kasiu! - Znów próbował mnie przywołać do porządku.
Nie działało już, kilka godzin temu przestało.
- Kasiu, srasiu – skrzeczałam. - Nalej mi tego wina i rozmawiajmy. Pierwszy seks w życiu dziś miałam, pierwszy alkohol piję. Nieźle, nie uważasz?
Usiadł ostrożnie na brzegu krzesła, jakby obawiał się mojej niepoczytalności.
- Nie bój się. - Nachyliłam się ku niemu. - Nie zgwałcę cię, więc spokojnie.
- Przepraszam... - Chciał najwyraźniej rozpocząć przemówienie, które ułożył pewnie wcześniej, lecz nowa ja znów dziabnęła pod żebro.
- Skończ przepraszać! - Uniosłam dłoń uciszając go. - Słowami tego nie cofniesz. Daj tą bagietkę i ustalmy coś, bo to będzie dotyczyło nie tylko mnie, ale jeszcze i tych trzech chłopaczków.
- I! - Uniosłam dłoń uciszając go, gdyż znów zabierał się do mówienia. - Pamiętaj, że może i jesteśmy dziećmi marginesu społecznego, ale jesteśmy również bardzo zdolnym plonem tego marginesu. Wszyscy wzorowo się uczący i dzięki temu mający na jedzenie. Żyliśmy za trzysta pięćdziesiąt osiem złotych miesięcznie ze stypendiów.

Zatkało go i nie wiedział co powiedzieć. Przypuszczałam, że tyle wydawał miesięcznie na kosmetyki. Nie potrafił sobie wyobrazić życia za taką kasę i to jeszcze we czwórkę.
- Pamiętasz dzień, gdy tu przyszłam? - Znów nie czekałam na odpowiedź. - Widziałam w twoich oczach zainteresowanie, ale przede wszystkim wątpliwość. Wątpiłeś, że dam radę, że nie wymięknę.
- To prawda – przyznał cicho.
- Ja w siebie nie wątpiłam, bo mnie na to nie stać. Nalejesz mi wreszcie tego wina?! - Nie umiałam uspokoić tej hardej mnie, a może po prostu nie chciałam.
Nalał, przysuną do mnie kieliszek, obok postawił bagietki i pojemnik śmierdzący zawartością.
- Dlaczego to tak śmierdzi? - Zmarszczyłam ze wstrętem nos.
- To sery pleśniowe – wyjaśnił z ulgą, na zmianę tematu. - Najlepiej smakują z bagietką i zapijane czerwonym winem.
- To daj mi porcję. - Nie prosiłam.

Właśnie stwierdziłam, że nie muszę już prosić. Dzisiejsze wydarzenie odarło wszystko z tajemniczości podchodów ku sobie. Znaleźliśmy się na końcu i teraz pozostało zobaczyć, co może być w środku tego wszystkiego.

Ugryzłam bagietkę posmarowaną białą mazią w szare kropki. Starałam się nie oddychać i nie wpuścić smrodu do wnętrza nosa. Smak był dziwny i piekący w podniebienie, parzył wręcz język. Ale był smaczny. Chropowatość bagietki i ciągnąca się słoność sera, kazała na sobie skupić zmysły i rozprowadzać we wnętrzu ust.

- Dobre! - Zdziwiłam się. - Dziwne, ale smaczne.
- Wina też nigdy nie piłaś? - Zadał ostrożnie pytanie.
- Nie – zaprzeczyłam. - Herbata była luksusem.

Adam spotkał się z taką surową rzeczywistością najwyraźniej po raz pierwszy w swoim majętnym życiu i byłam godną jego przedstawicielką. Kłóciły mu się wyobrażenia o biedocie, gdy patrzył na mnie.

Ja miałam szczęście. Nie byłam głodna, nie wąchałam smrodu obsranego faceta mianującego się moim ojcem, nie czułam strachu, który towarzyszy większości dzieciaków meneli, jak ich się potocznie nazywa. Nie wyglądałam z ciemnego, zimnego mieszkania przez okno widząc inne, normalne rodziny.

Teraz byłam w pięknym miejscu, syta i mimo wcześniejszych wydarzeń, bezpieczna.
Przyglądałam się Adamowi nad krawędzią kieliszka, z którego wraz z rubinowym płynem wsączała się we mnie wesołość i rozluźnienie.
Alkohol jest zły!
Poprawka!
Alkoholizm jest zły!

Ja mieszałam w ustach smaki i te odbywały orgię na moim języku. Nie była to na szczęście orgia, jakiej uczestniczką dane mi było stać się dzisiaj. Mogłoby to się źle skończyć dla mijego układu trawiennego.

Chociaż cipka miała się dobrze o dziwo!

Sięgnęłam dłonią między nogi i dotknęłam się tam.
- Boli? - spytał ostrożnie z tonową winą w oczach.
- Nie boli – odparłam. - Co nie znaczy, że dam ci dzisiaj!

Jego mina, bezcenna.