"Bokser-ka" cz. III

Jurek był twardzielem.

Chodziłam na studia, a w domu nam się nie przelewało. Zbyt duża chałupa, za mało kasy, trzy baby (ja, mama i babcia) na stanie.

Jeden schorowany facet nie był w stanie pociągnąć takiej spółki długo.

Spółki? Heh...

Mama bez pracy, babcia na rencie, ja na płatnych studiach.

I tu rodzina zaczęła się wcinać.

- Mika powinna przerwać studia! - To siostra mojej mamy, wtykająca swój chudy nos we wszystko, lecz nie pozwalająca wtrącać się w swoje życie.

- Mika powinna iść do pracy na pełny etat!- To był inny głos, autora nie pamiętam.

Jurek był uparciuchem, zodiakalnym bykiem i nie słuchał rad innych.

Słuchał, ale zawsze robił na opak radom „życzliwych”.

Nie pozwolił mi przerwać nauki, mówiąc: „Choćby ch... na ch... stawał, pieniądze na studia się znajdą!”

Patrzyłam w jego męską postawę, jak w obrazek.

Do dziś patrzę w chmury i go widzę, na grób nie cierpię jeździć, nie ma go tam.

Jurek twardziel zapierniczał, brał fuchy i pracował. Przy okazji pił, kurzył i chorował.

Pewien dzień zastał go z bólem w klatce piersiowej. Wylądował w szpitalu i dowiedział się, że ma zawał. Drugi, pierwszego nie zauważył...

W końcu to Jurek! Bokser...

W szpitalu, na korytarzu stała mama i babcia. Obie biadoliły i coś tam miauczały do siebie.

Weszłam do sali i zobaczyłam Jurka. Leżał na łóżku, ogolona klatka piersiowa, a do niej okrągłymi przylepcami, poprzyklejane kabelki. Taki ten Jurek był cichy i słaby. Podeszłam do jego łóżka i do dziś nie pamiętam, co wtedy czułam, teraz czuję miłość.

Jurek był od zawsze bardzo owłosionym człowiekiem. Często żartował, że można by go powiesić za włosy na głowie i rozhuśtać, nie spadnie do końca świata.

Golił się codziennie i to razem z szyją.

Stałam przy szpitalnym łóżku, nie wiedząc co powiedzieć.

- Mikuś. - Lubił zdrabniać moje imię, mówił bardzo cicho. - Ja wybuduję dom, wiesz?

Przypomniałam sobie głosy rodziny na korytarzu, która mierzyła już tacie trumnę, ale nie uwierzyłam w to, co mówiły. Wierzyłam jemu.

- Wiem – odpowiedziałam. - A gdzie?

- Jest takie jedno miejsce...

Był zbyt słaby, by ze mną rozmawiać, ale wiedziałam, że jest na tyle silny, by zbudować dom.

Leżał w szpitalu miesiące, ja studiowałam, w lodówce było pusto. Mama łapała prace za marne grosze, ja dorabiałam jako hostessa na promocjach, chodziłyśmy głodne i czekałyśmy.

Na co?

Do dziś nie wiem, chociaż wiem, że w stanie zawieszenia można trwać bardzo długo.

Tata w szpitalu, mama w dorywczych pracach, byleby coś do lodówki wsadzić i ja na studiach za ciężkie pieniądze. Byłam zbyt leniwa, by dostać się na bezpłatne studia i zbyt zdolna by poprzestać na liceum.

Jurek wyszedł ze szpitala i wtedy rozpoczął się nowy etap w jego życiu.

Etap trwał kilkanaście lat, dla mnie o kilkadziesiąt lat za krótko...

Była wieś, a w niej dom. Była to właściwie ruina, ale gdy po raz pierwszy zobaczyłam tą ruinę, wiedziałam, że to będzie COŚ!

Działka, na której stały szczątki ruiny należała do kilkorga spadkobierców, którzy wadzili się między sobą i nie chcieli się dogadać za żadne skarby świata. Mój ojciec zaparł się na to miejsce, bo było ono faktycznie urokliwe. Środek lasu, sąsiedzi dalej niż na rzut kamieniem, a nawet na wystrzał armatni i cisza, a właściwie harmider przyrody.

- Panie! - mówili mu we wsi. - To sie nie da! Te wszystkie z rodziny pokłócone i nie sprzedadzo tego, bo się nie dogadajo!

Nie znali Jurka i jego determinacji!

Dogadali się, bo nie mieli wyjścia, Jurek by im żyć nie dał! Nie dosyć, że mu sprzedali ruinę domu, to jeszcze kupił kawał lasu i drogę na własność za bezcen.

I tak Jurek posiadł urokliwe miejsce w Parku Krajobrazowym, w którym pozwoleń na budowę nie dostanie już nikt. On kupił „dom”, więc mógł szaleć.

Stałam w środku ruiny, na błotnym klepisku i rozglądałam się wokół. Tata z radością w oczach patrzył na mnie. Kilka kawałków ścian, z której wyglądało ocieplenie, czyli słoma. Szczątki rozsypującego się komina i skrawki dachu zwisającego nad głowami. Najciekawszym elementem było jednak drzewo, które nic sobie nie robiąc z dzieła człowieka, wrosło konarami przez smętnie zwisające okno, do środka pozostałości domu.

Nikt poza Jurkiem, nie widziałby tam siebie. On już opowiadał, gdzie wykopie studnię, gdzie wmontuje okna i jaka będzie podłoga.

- Tutaj dam kominek. - Wskazywał na kupkę cegieł z rozsypanego komina. - Będzie z płaszczem wodnym i z rozprowadzeniem ciepła do wszystkich pomieszczeń w chałupie.

I tak Jurek znalazł swoje miejsce na Ziemi.

Nie miał pieniędzy, ale miał wizję i kawałek ziemi, na którym w głowie wybudował już swój dom.

Miał również fach, a właściwie kilka w ręku.

W okolicznych, biednych wsiach, mieszkańcy korzystali ze studni, potrzeby fizjologiczne załatwiając jeszcze w wychodkach na podwórku. Do wychodka trzeba było przejść zazwyczaj przez całe podwórko, bez względu na pogodę, czy porę roku.

Jurek miał plan, unowocześni kanalizację w domach i tak zarobi na budowę domu.

Gdy Jurek coś wymyślił, tak musiało się stać!